Hoe het nu gaat met...

...mijn gemoedstoestand, mijn overvolle kop en nog zo van dat meer. 


- Het groen werd ondertussen al onder handen genomen, 't is een beetje kaal nu, maar wel klaar voor een nieuwe groei volgend jaar.
-  We zijn weer met volle moed begonnen. Volop aan 't naaien en er ook volop van aan 't genieten.
- In de naailes een nieuw project: een rok met voering. Ja, ja, opnieuw een rok. Maar leerkracht T. volgt netjes het programma, dus lopen wij volgzaam binnen de lijntjes. Zo zijn we hé, we gaan nu niet tegendraads doen hé. En een rok met voering had ik nog nooit gedaan, dus ben ik eigenlijk benieuwd naar het resultaat én moeilijkheidsgraad.
- De kinderen laten hun kuren ook eventjes rusten en vinden zo stilaan hun draai op school. Maar er is nog steeds dat knagende schuldgevoel van 'waarom ben ik er nu niet meer', wanneer ze met treurige oogjes zeggen "moeten we weeral op school eten?" Maar ik zal wel niet de enige zijn wiens moederhart bloedt als ze dit hoort.
- Laat het schone weer verder stralen, we gaan niet zagen over haar dipje van de afgelopen twee dagen. Die regen, dat hebben we niet gezien. Oogjes dicht.
- De sfeer op 't werk zat onder het vriespunt, maar we hebben er eens onze tanden in gezet met een superresultaat. Voor wie nieuwsgierig is: ik werk in een opvanghuis voor dakloze mannen. En ze zijn niet altijd even makkelijk die gasten (maar ook: een heel grote mond, maar zo'n klein hartje als het erop aankomt en tot zoveel in staat). 
- De bouwaanvraag hangt uit, dus kijken we reikhalzend uit naar de start van onze nieuwe badkamer. 
- De plannen om ons huis verder af te werken krijgen vorm. Joehoe! Eindelijk plinten, eindelijk een nieuw likje verf, eindelijk die vloer opnieuw schuren én eindelijk kaders met foto's aan de muur (de rest som ik niet op wegens te lange lijst).

De wens is de voorbode van datgene wat je kunt realiseren.

Goethe

Ik had het niet beter kunnen zeggen.